ตัวแทนพรหม

ข้อมูลเบื้องต้น

“ อาจารย์ครับ รู้จักท่านในนามผู้ว่าการแบงค์ชาติ รัฐมนตรีว่าการกระทรวงการคลัง นักเศรษฐศาสตร์ ระดับโลก อยากให้ท่านเป็นนายกรัฐมนตรีบ้าง ”  ยิงคำถามตรงประเด็น

“ เป็นนายกรัฐมนตรี ต้องมีเงิน มีเพื่อน มีกำลังสนับสนุน มีอำนาจ ผมเป็นได้เพียงอธิการบดี ”

อธิการฯ ที่บุกเบิกโครงการบัณฑิตอาสา  นำทีมงานอาจารย์ขึ้นภูเขาตาดฟ้า  ปีนเขาไปหาชาวบ้าน  ร่างกายอวบ ใบหน้า ท่าทางสุขุม นุ่มลึกในสายตา 

"คนภูเขาลำบากมาก โรคภัยไข้มาลาเรียชุกชุมหนาแน่น ขึ้นเขาลงเขา เข้าตัวเมืองน่าเห็นใจ ขอฝากความทุกข์กาย ใจ ผ่านเพื่อสอนศิษย์ด้วย ให้เขาเหล่านั้น เผยแพร่  ภูเขาสูงก้าวเดินเสมือนชมตลาด หมู่วิหกนกไพร บินว่อนตามรายทางส่งเสียงทักท้วง ฝูงลิง ชนี โหยหาคู่ ไม่กลัวคน 

“ ขอพักก่อนครับ จะเป็นลม ” ในฐานะหมออนามัยรีบช่วยแบ่งเบา จัดท่านอนกลางลานก้อนหิน  ผ้าเย็นทำงาน ยาดมแอมโมเนียกระตุ้นการหายใจ อาการดีขึ้น 

“ หมอขอเป็นความลับนะ คนอื่นจะตกใจ ”

ถึงหลังภูเขา มองลงไปข้างหน้า ทิวทัศน์ เทือกภูเปลือยตั้งตระหง่าน ความเย็นจากลมโชย อาการอธิการฯดีขึ้นตามลำดับ หนุ่มสาวชาวบัณฑิตและครูพรานล่วงหน้าไปนานแล้ว 

“ หมอ ไม่เคยเจอเหตุอย่างที่เป็น จะไม่มีวันลืมในความทรงจำที่ดี ” แววตาอ่อนโยน เยือกเย็น กลับคืนสู่สภาพเดิม 

" รู้แล้วว่าชาวดอยเขาคงลำบากกว่าเรา จึงเป็นที่มาของโครงการให้เหล่าบัณฑิตเรียนรู้ มีทักษะ ในการทำงานป้อนข้อมูลชาวดอยทุกมุมให้ทราบจนถึงที่พักครูพรานผู้นำตาดฟ้า ในสายตาท่านเป็นนักบริหารที่เปรี่ยมด้วยพรหมวิหารธรรมของพุทธะที่ตรัสไว้  ซีรี่ย์อินเดียสร้างเป็นหนังเสนอทางหน้าจอทีวี  

พรหมสี่หน้ามีอยู่ที่จิตอธิการบดีผู้มี เมตตาธรรม  ความรักไคร่ปราถนาอยากใให้มีสุข ทุกชีวิต 

กรุณา ความสงสาร คิดให้พ้นทุกข์ มุทิตา พลอยยินดีเมื่อผู้อื่นได้ดี  อุเบกขา วางเฉยเป็นกลาง ไม่ยินดี ยินร้ายหากผู้อื่นถึงกาลวิบัติ  จึงเป็นที่มาของตัวแทนพรหม…

พลบค่ำ อากาสเย็นจนหนาวเหน็บ รอบๆ ที่พัก ต้นไม้ใหญ่หนาแน่น เสียงน้ำตกตาดฟ้า ดังตามแรงกระทบก้อนหิน เสียงนก กา คืนรัง ท้องฟ้ามืดมิด มีเพียงดาวระยิบให้มองเห็น 

ครูพรานก่อกองไฟ ให้ความอบอุ่น อาหารเย็น ย่างหมูป่า นก เนื้อเก้ง ตากแห้ง กลิ่นหอมเนื้อย่าง ความหอมของข้าวพยาลืมแกง น้ำพริกไพร ออกรสชวนทาน อธิการฯมองแล้วกิน “ ไม่ต้องคิดมาก นี่คือ ชีวิตคนภูเขา  เอาไว้ก่อนบำรุงไว้ พรุ่งนี้งานหนักรอ… ” กระซิบใกล้หูอธิการฯ 

ลีลาอารมณ์พิธีกรเอง เชิญทุกคนที่มา แอ่วเพลงคู่ เพลงหวานตามใจชอบ เป็นกันเอง ถูกชตาไม่เคยเจอผู้ใหญ่ในบทบาทนี้ จนถึงหกทุ่ม  กลุ่มสาว ๆ บัณฑิตขึ้นนอนบนบ้านอธิการฯนอนรอบกองไฟ 

“ เพื่อนรัก เราจะนำเที่ยวทัศนไพรที่ไหนดี ” ซิวบัณฑิต ที่รับผิดชอบตาดฟ้าขอความเห็น 

“ ชมน้ำตกซีเพื่อน ตั้งแต่ต้นน้ำถึงปลายน้ำ ”

“ จะไหวหรือเพื่อน ” “ เออน่า จะได้ให้อธิการฯท่านมีความรู้สึกดีกับขาวไพรมากขึ้น ”

ก่อนรุ่งสาง กลางป่าทึบ เสียงเจื้อยแจ้วจากนกไพร ชนีโหย นกเขาคูรัก ทำให้ทุกชีวิตตื่นจากที่นอน มารวมตัวรอบกองไฟอีกครั้ง มือเย็น ตัวสั่นคล้ายผีสิง สองโมงเช้ายังมองไม่พบแสงตะวัน  กลิ่นอาหารเช้าโชยมาจากที่ทำครัว ฝีมือสาว ๆ ชาวดอย ทำให้น้ำลายสอ 

 “ อหร่อยนะหมอเมื่อคืนที่ผ่าน มื้อนี้จะยิ่งออกรสกับอาหารป่า ”

“อีกแล้วหรือ น่าสงสารมัน ” 

“นี่แหละชีวิตไพร ”

ชาวบ้านรวมตัวกันมาที่บ้านครูพราน  อยากพบอยากเจอ อธิการบดี ผู้มีคนรักมากมาย  ออร่าเฉิดฉายผ่านแววตาที่รู้สึกดี ครูพรานเชิญท่านพบประชาวบ้าน 

“ ขอบพระคุณ ที่ให้เกียรติมาให้กำลังใจ ข้อมูลทุกอย่างหมอท่านให้หมดแล้วจะนำไปเล่าให้ นิสิต นักศึกษารับรู้ หาทางเยียวยา  ขอขอบคุณมาก ขอฝากครูซิวด้วย ” 

“ ขอตัวครูซิวอยู่ตลอดไปได้หรือเปล่าครับ ” อธิการนิ่ง ตามมุขชาวไพรไม่ทัน 

“ ครบสองปี ครูซิวต้องกลับไปมหาลัย ทำสาระนิพนธ์ ก่อนรับปริญญาบัตร  สัญญาว่าจะกลับมาเยี่ยม ” 

 ครูซิวโล่งอกยิ้มออกเพราะชาวบ้านเขาจะเดินขบวนเข้าไปในเมืองขอตัวผ่านพ่อเมือง  ยิ้มออกตัดปมปัญหาได้ อธิการฯ ถอดสลักเวลา ใจ ชาวบ้าน 

ชาวบ้านนำเที่ยวน้ำตกตาดฟ้า ปีนเขาอีกครั้ง ขึ้นไปยอดสูงต้นกำเนิด แหล่งน้ำ จากเส้นทางย้ำรอยซ้ำๆ ของคนเดินพอหลวมตัว สองฟากทางกิ่งไม้ใหญ่ปกคลุมให้ร่มเงา เสียงน้ำตกที่สาดกระทบหินผา แตกฟอง ไอละอองถูกลมอุ้มขึ้นฝั่งกระทบร่าง…

เสมือนเดินอยู่ท่ามกลางปุยนุ่น เที่ยงวันถึงต้นน้ำ  ชาวบ้านส่วนหนึ่งรอรับ ด้วยอาหารป่า มีแหนม เลียงผา เนื้อเก้งตากแห้ง ต้มกระดูกหมูป่า ลาบอีสาน พร้อมทานกัน  ชาวบ้านถูกเชิญร่วมวง อธิการฯไปรวมชาวบ้าน ทำให้เขิน  

“ ไม่ต้องเกรงใจ ท่านมอบน้ำใจความปรารถนาดีมาให้พวกเรา ทานอาหารเป็นเพื่อนท่าน ” ทำหน้าที่โฆษกกลุ่มเสมือนโฆษก อาชีพ  อธิการฯปรบมือ 

“ เชิญหมอครวญเพลงให้ชาวบ้านฟังเขิญท่าน ” ดูสำนวนตัวแทนพรหม ด้วยน้ำคำที่ชวนฟัง เสียงปรบมือทำให้สนองด้วยคู่ทาสของครูเอื้อ ที่โ่ด่งดัง สมัยนั้น ธารน้ำตกใสรื่นไหลตลอดเวลา กลุ่มสัมพันธ์ ครื้นเครงกลางไพร มองไปที่ต้นไม้ใหญ่ มองเห็นศาลเจ้าที่ปรากฏ รีบเดินไปขอขมาที่ล่วงเกินส่งเสียงรบกวนการบำเพ็ญเพียรของเทพ ที่รักษาชาวบ้านนับถีือไม่เคยลบหลู่ในเรื่องนี้ 

“ สวัสดีครับ ” ชาวเขาแบกหมูป่ามาอีกหนึ่งตัว อธิการฯอยากจะพูดฉุดแขนไว้ 

“ นั่นคือชาวบ้านต้อนรับแขกครับ นิ่งเอาไว้ ” ตัวแทนพรหม คิดมาก ด้วยจิตเมตตา สงสาร

“ ไปจัดการอาหารเย็น ให้เรียบร้อยนะ ” บัญชาจากครูพราน เหล่าบัณฑิตหนุ่ม ดื่มด่ำ อิ่มเอมกับธรรมชาติ บนดอยอย่างเต็มที่ ได้เวลากลับ นำเดินลัดเลาะตามเส้นทางเรียบธารน้ำตก ชมฟองน้ำที่แตกกระจายงามตา 

“ ขอทราบความเห็นครับ ” 

“ หมอ เป็นครั้งแรกที่ได้ใช้ชีวิตลำบาก ทางกาย อยู่ในรั้วมหาลัย ปวดหัวในการบริหารบริการใจ เอาใจคนที่มาจากทุกที่มาที่นี่เสมือนเติมเชี้อไฟ  ”

“ ขอโต้ลมหนาวอีกคืนพรุ่งนี้ลงเขา ฉลองความอยากมาเสียให้หลาบจำ ”   555 เสียงหัวเราะ ตามธารน้ำตก ถึงจุดชมวิว  ลานหินกว้างดูอาทิตย์อัสดง สายลมโชยเบาๆคนกรุงฯยืนรวมบันทึกภาพ ก่อนแสงอาทิตย์จะลาจาก  ในลำธารฝูงปลากระโดด ทวนกระแสน้ำ สวยงามตามสีกระทบแสงอาทิตย์ เกิดสีรุ้งชวนมอง

“ กลับกันเถอะ กลัวสดุดก้อนหิน ล้มฟาดพิ้น เป็นผีเฝ้าป่า ” 

“ อุ้ย.. ชาวบ้านเขาถือมาก กระทบความรู้สึก ” ซิวอยู่มานานทราบดีในความเชื่อ แม้แต่ไข้มาลาเรียยังเชื่อว่าผีป่าจัดการ  ต้องไปหาตัวอ้น สีขาวสวยงามเหมือนหมูเล็ก เป็นเครื่องเซ่นไหว้ 

จากคำพูดที่ออกมากลางลานหินไกล้กับเชิงหน้าผา บนผาสูงมีเทพ สถิตย์ตามความเชื่อ  หากใครพูดเป็นรางร้าย มักจะมีเหตุเกิดทุกที 

กลับถึงที่พัก ครูพรานบริการสารอาหารไม่ขาดแคลน …

นำดนตรีชาวดอยอวดฝีมือ  เสียงพิณ  แคน  ซอ  กลอง ครบชุดบรรเลงฝ่าลมหนาว ป่าไม้เสมือนผนังสตูลิโอ 

น่าทึ่งสาวสวยออกร้องเพลง “จูบเย้ยจันทร์ ” กับ ซิว บัณฑิตหนุ่มออกลีลาไม่แพ้มืออาชีพ เรียกเสียงเชียร์ ก้องป่า เป็นคืนที่มีชวิตชีวา อีกมุมหนึ่ง  คืนแห่งความทรงจำ คงฝากไว้ให้อธิการฯ คิดถึงไม่มากก็น้อย 

“ งานหนักยังไม่จาง การลงเขายังหนักอึ้งในการเดิน ”คำเปรยที่ออกมาพร้อมแววตาขอร้อง 

“ ไม่ต้องห่วง ผมส่งอาจารย์สู่ลูกศิษย์ทุกคนแน่ คนดีอย่างท่าน พรหมคุ้มครองอยู่แล้ว หลับเอาแรงไม่ห่างกายท่านครับ ”

ลงเขาเสียง เรไรจั๊กจั่น ให้เพลงไพรขับกล่อมตามรายทาง คนดีฝูงนกยังบินชมเชยให้มองเห็น ไม่น่าให้อภัย แดดร้อนจัดมาก  หรือเทพเทวดา ทดสอบความอดทนอธิการฯ สีใบหน้าแดง เหงื่อออกมาก หายใจเร็ว เดินเซ ประวัติศาสตร์ซ้ำรอยอีกครั้ง  แต่หมออนามัย ดูแลอย่างใกล้ชิด จนผ่านนาทีเร็วร้ายได้ด้วยดี 

“ หมอ อย่าลืมความหลัง อย่าให้ใครรู้จัก ”

รับปากจนส่งท่านกลับคืนธรรมศาสตร์ได้ปลอดภับ ผ่านมาบัณฑิตอาสาพุ่งเป็นรุ่นที่47แล้ว บัดนี้มองดูท่านพบแค่รูปปั้นที่ลาน ป๋วย  อึ้งภากรณ์ วิญญาณ ยังอยู่ให้ลูกหลานรำลึก ทุกปี เจตนาอยากให้คนรุ่นใหม่ได้ทราบว่าท่านบุกเบิกเส้นทางพัฒนา เกือบเอาชีวิตทิ้งไว้ที่กลางภูเขา ….มาแล้ว

     ติดตามตอนต่อไป……